16/11/10

Μία φράση, τόσες σκέψεις...


Μπορεί μία εικόνα να ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, αλλά είναι κάποιες στιγμές που μερικές λέξεις μαζί, τοποθετημένες σε μία σειρά από κάποιον ταλαντούχο λογοπλάστη, μπορούν να σου δημιουργήσουν πολλές σκέψεις, σκέψεις που η εικόνα ποτέ δεν θα σου έδινε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο για να τις επεξεργαστείς. Οι εικόνες αλλάζουν με ταχύτητα άπιαστη, οι λέξεις όμως είναι εκεί, περιμένοντας να τις δεις και να τις ξαναδείς, να τις περιτριγυρίσεις όσο εσύ θες.

Γράφει ο Alain de Botton, στο βιβλίο του A Week at the Airport: A Heathrow Diary: “If you were asked to take a Martian to visit a single place that captures all the themes running through the modern world – from our faith in technology to our destruction of nature, from our interconnectedness to our romanticising of travel – then you would almost certainly have to head to an airport. Airports, in all their turmoil, interest and beauty, are the imaginative centres of our civilisation.” Τα αεροδρόμια είναι λοιπόν τα ευφάνταστα κέντρα του πολιτισμού του σήμερα... Ίσως σε μερικούς ακούγεται κάπως ρομαντικό, αλλά ναι, ο χώρος του αεροδρομίου και αυτό το πάρε-δώσε που διαδραματίζεται εκεί εικοσι-τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, συμπεριλαμβάνει ενδεχομένως ένα μεγάλο μέρος από το νόημα της σύγχρονης ζωής μας, που τόσο ψάχνουμε.

Η σύγχρονη αυτή ζωή που όμως δεν μας επιτρέπει να φέρουμε στην επιφάνεια την έλλογη πλευρά του εαυτού μας, τη μόνιμη αναζήτηση, την απορία του ΄γιατί΄ που από τη φύση μας έχουμε σαν όντα. Όπως λοιπόν είμαστε δρομείς στην καθημερινή ζωή και τη ρουτίνα, πολλές φορές βρισκόμαστε στη θέση του δρομέα ακόμα και σε στιγμές θεωρητικά ευχάριστες και πέρα της λογικής με άλλα δεδομένα, όπως τις στιγμές αυτές πριν και μετά από μια πτήση, για οποιονδήποτε σκοπό. Δεν συνειδητοποιούμε ίσως την αξία της διαδικασίας αυτής, της απογείωσης από ένα τόπο για παράδειγμα. Πώς με ένα τρόπο μαγικό, αποχωριζόμαστε το έδαφος, το φυσικό μας χώρο, και με μία απίστευτη ευκολία έχουμε τη δυνατότητα μέσα σε χρόνο εξωπραγματικό να βρεθούμε όπου εκείνη τη στιγμή θελήσουμε. Είναι ίσως μεταφορική η στιγμή αυτή, άμα κάποιος τη δεί λίγο περισσότερο ρομαντικά από ότι η ρουτίνα του επιτρέψει. Όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας ισχυρίζεται σε ένα άλλο του βιβλίο, “η ταχύτατη ανάληψη του αεροσκάφους συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο τη μεταμόρφωση”. Αν επεξεργαστούμε τη σκέψη αυτή, θα συνειδητοποιήσουμε πως σε όλους έχει περάσει από το μυαλό κάτι παρόμοιο. Ποιός δεν ονειρεύεται τη στιγμή της αποχώρησης από το έδαφος, ποιός δεν οραματίζεται μία καλύτερη ζωή, μία ζωή που θα είναι μακριά από αυτό που κυριολεκτικά αποχωρίζεται πετώντας, το έδαφος, που μεταφορικά όμως συμβολίζει τη ρουτίνα και την καθημερινότητα του. Ποιός δεν οραματίζεται και ποιός δεν ονειρεύεται πως μπορεί να βρει τη δύναμη αυτή, που ο άνθρωπος έχει δώσει στο αεροπλάνο, αλλά πολλές φορές δυσκολεύεται να δώσει στον ίδιο του τον εαυτό και να αφήσει πίσω του ό,τι τον ταλανίζει και να πετάξει προς τα όνειρα, αφήνωντας πίσω όλες τις έννοιες, όπως οι πόλεις και οι δρόμοι που δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο γίνονται όλο και μικρότεροι, όλο και πιο μακρινοί... Βιαστικοί ή μη, απασχολημένοι ή όχι, όλοι κάνουμε αυτές τις σκέψεις λίγο πολύ. Ίσως αν τους δώσουμε και το χρόνο που τους αξίζει, να δώσουμε και στους εαυτούς μας την ευκαιρία να πάρουν την αφορμή και το θάρρος για κυριολεκτικές αλλαγές και στην πραγματική μας ζωή και όχι μόνο σε αυτή του αεροδρομίου…

Δεν υπάρχουν σχόλια: