16/11/10

Μία φράση, τόσες σκέψεις...


Μπορεί μία εικόνα να ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, αλλά είναι κάποιες στιγμές που μερικές λέξεις μαζί, τοποθετημένες σε μία σειρά από κάποιον ταλαντούχο λογοπλάστη, μπορούν να σου δημιουργήσουν πολλές σκέψεις, σκέψεις που η εικόνα ποτέ δεν θα σου έδινε αυτόν τον πολύτιμο χρόνο για να τις επεξεργαστείς. Οι εικόνες αλλάζουν με ταχύτητα άπιαστη, οι λέξεις όμως είναι εκεί, περιμένοντας να τις δεις και να τις ξαναδείς, να τις περιτριγυρίσεις όσο εσύ θες.

Γράφει ο Alain de Botton, στο βιβλίο του A Week at the Airport: A Heathrow Diary: “If you were asked to take a Martian to visit a single place that captures all the themes running through the modern world – from our faith in technology to our destruction of nature, from our interconnectedness to our romanticising of travel – then you would almost certainly have to head to an airport. Airports, in all their turmoil, interest and beauty, are the imaginative centres of our civilisation.” Τα αεροδρόμια είναι λοιπόν τα ευφάνταστα κέντρα του πολιτισμού του σήμερα... Ίσως σε μερικούς ακούγεται κάπως ρομαντικό, αλλά ναι, ο χώρος του αεροδρομίου και αυτό το πάρε-δώσε που διαδραματίζεται εκεί εικοσι-τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα, συμπεριλαμβάνει ενδεχομένως ένα μεγάλο μέρος από το νόημα της σύγχρονης ζωής μας, που τόσο ψάχνουμε.

Η σύγχρονη αυτή ζωή που όμως δεν μας επιτρέπει να φέρουμε στην επιφάνεια την έλλογη πλευρά του εαυτού μας, τη μόνιμη αναζήτηση, την απορία του ΄γιατί΄ που από τη φύση μας έχουμε σαν όντα. Όπως λοιπόν είμαστε δρομείς στην καθημερινή ζωή και τη ρουτίνα, πολλές φορές βρισκόμαστε στη θέση του δρομέα ακόμα και σε στιγμές θεωρητικά ευχάριστες και πέρα της λογικής με άλλα δεδομένα, όπως τις στιγμές αυτές πριν και μετά από μια πτήση, για οποιονδήποτε σκοπό. Δεν συνειδητοποιούμε ίσως την αξία της διαδικασίας αυτής, της απογείωσης από ένα τόπο για παράδειγμα. Πώς με ένα τρόπο μαγικό, αποχωριζόμαστε το έδαφος, το φυσικό μας χώρο, και με μία απίστευτη ευκολία έχουμε τη δυνατότητα μέσα σε χρόνο εξωπραγματικό να βρεθούμε όπου εκείνη τη στιγμή θελήσουμε. Είναι ίσως μεταφορική η στιγμή αυτή, άμα κάποιος τη δεί λίγο περισσότερο ρομαντικά από ότι η ρουτίνα του επιτρέψει. Όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας ισχυρίζεται σε ένα άλλο του βιβλίο, “η ταχύτατη ανάληψη του αεροσκάφους συμβολίζει κατά κάποιο τρόπο τη μεταμόρφωση”. Αν επεξεργαστούμε τη σκέψη αυτή, θα συνειδητοποιήσουμε πως σε όλους έχει περάσει από το μυαλό κάτι παρόμοιο. Ποιός δεν ονειρεύεται τη στιγμή της αποχώρησης από το έδαφος, ποιός δεν οραματίζεται μία καλύτερη ζωή, μία ζωή που θα είναι μακριά από αυτό που κυριολεκτικά αποχωρίζεται πετώντας, το έδαφος, που μεταφορικά όμως συμβολίζει τη ρουτίνα και την καθημερινότητα του. Ποιός δεν οραματίζεται και ποιός δεν ονειρεύεται πως μπορεί να βρει τη δύναμη αυτή, που ο άνθρωπος έχει δώσει στο αεροπλάνο, αλλά πολλές φορές δυσκολεύεται να δώσει στον ίδιο του τον εαυτό και να αφήσει πίσω του ό,τι τον ταλανίζει και να πετάξει προς τα όνειρα, αφήνωντας πίσω όλες τις έννοιες, όπως οι πόλεις και οι δρόμοι που δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο γίνονται όλο και μικρότεροι, όλο και πιο μακρινοί... Βιαστικοί ή μη, απασχολημένοι ή όχι, όλοι κάνουμε αυτές τις σκέψεις λίγο πολύ. Ίσως αν τους δώσουμε και το χρόνο που τους αξίζει, να δώσουμε και στους εαυτούς μας την ευκαιρία να πάρουν την αφορμή και το θάρρος για κυριολεκτικές αλλαγές και στην πραγματική μας ζωή και όχι μόνο σε αυτή του αεροδρομίου…

18/10/10

Σύγχρονη σκλαβιά


18 Οκτωβρίου 2010… Άλλη μια Δευτέρα, άλλος ένας Οκτώβρης, τίποτα το διαφορετικό ή το αξιοσημείωτο..

Kαι το σύνηθες παιχνίδι της κάθε μέρας είναι το “σαν σήμερα”…

Διαβάζεις και ακούς π.χ.,

πως σαν σήμερα βραβεύτηκε με Νόμπελ ο μοναδικός Ο. Ελύτης πριν από 31 χρόνια, σαν σήμερα κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 81’ ο Α. Παπανδρέου, σαν σήμερα εκφωνήθηκαν λόγοι απελευθέρωσης, τερματίστηκαν εμφύλιοι, σαν σήμερα γεννήθηκε κι ο φίλος μου ο Νίκος, σαν σήμερα φαντάζομαι θα έλαβαν χώρα τόσα και τόσα άλλα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά γεγονότα…

Η 18η Οκτωβρίου όμως εδώ και τρία χρόνια έχει οριστεί από την ΕΕ και ως

Πανευρωπαική Ημέρα Κατά της Εμπορίας Ανθρώπων, το λεγόμενο trafficking

Εμπορία ανθρώπων…..

Σύγχρονη μορφή δουλείας…

Γυναίκες και κυρίως παιδιά που ζουν συνήθως σε συνθήκες φτώχιας, απασχολημένα με τον αγώνα της καθημερινής τους επιβίωσης, τα θύματα αυτής της εμπορίας. Συλλογή, μεταφορά, μετακίνηση ανθρώπων με την χρήση βίας, απειλών, απάτης, εξαναγκασμού, απαγωγής….

Σκοπός, η εκμετάλλευση…

Εκπόρνευση, εξαναγκαστική εργασία, επαιτεία, εμπόριο οργάνων, εμπόριο βρεφών.

Τα κέρδη τεράστια. Ένα από τα πιο προσοδοφόρα και ταχέως αναπτυσσόμενα εγκλήματα σε διεθνές επίπεδο, με κέρδη 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως…

Άνετα συγκρινόμενα με τα όσα αποφέρει η διακίνηση ναρκωτικών και όπλων…

Τόπος προορισμού και διακίνησης των θυμάτων, οι χώρες της Ευρώπης…

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, τις τελευταίες μέρες, πολιτικοί, υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και γενικά όλοι εκείνοι που έχουν λόγο αλλά και την δύναμη ίσως, μιλούν για το θέμα και παραθέτουν τις απόψεις τους….

Έτσι για το καλό που λέμε, λόγω της…ημέρας….

Η προεδρία της ΕΕ με την σειρά της, διοργανώνει μια διάσκεψη με θέμα την πρόληψη της εμπορίας ανθρώπων, την δίωξη των εμπόρων και την προστασία των θυμάτων(“Προς μια πολυδιάστατη προσέγγιση της πρόληψης της εμπορίας ανθρώπων, της δίωξης των εμπόρων και της προστασίας των θυμάτων”)

Κι εμείς όλοι διαβάζουμε όλα αυτά τα άρθρα, από την ασφάλεια του καναπέ μας…

Ξεχνώντας πόσες φορές, ίσως και να έχουμε συναντήσει στην καθημερινότητα μας θύματα αυτής της φρικαλέας “επιχείρησης”…

Μα που δεν κάναμε ποτέ πραγματικά τον κόπο να αναρωτηθούμε για αυτά…

Κι όσες κινήσεις κι αν δείχνουν να γίνονται, κι όσοι προβληματισμοί κι αν δείχνουν να υπάρχουν, γίνονται άραγε για το φαίνεσθαι ή για το είναι(?)…

Tο κέρδος είναι ισχυρότερο, κι ας ξεπουλιούνται ψυχές για αυτό…

Το εμπόριο ανθρώπων συνεχίζεται με τον ίδιο ρυθμό δυστυχώς, και απλώνεται σαν επιδημία…

Το λάθος που κάνουμε είναι πως στο άκουσμα της λέξης «ανθρώπων» σε αυτή την φράση, δυο πράγματα Δεν κάνουμε: να φέρουμε στο μυαλό μας την πραγματική εικόνα ενός παιδιού ή μιας γυναίκας που κάποιοι τους μετέτρεψαν σε προιόν , και να καταλάβουμε απλά πως κι εμείς εκεί ανήκουμε… στους ανθρώπους…

26/9/10

Ελληνικό ... ξεπούλημα γενικό!


Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε το μνημόνιο που υπεγράφη με την εταιρεία κρατικών συμφερόντων του Κατάρ για εμπορικές δραστηριότητες στη χώρα μας. Σύμφωνα πάντα με φήμες, Λας Βέγκας θα γίνει ο ανεκμετάλλευτος χώρος του Ελληνικού, καθώς θα χτιστεί εκεί ξενοδοχείο 6 αστέρων παρακαλώ, καζίνο, εμπορικό κέντρο και πολλά άλλα από τα ‘χείριστα’ της παγκοσμιοποίησης και του 'αιμοβόρου καπιταλισμού'… Ανακοινώσεις και κατηγορίες εξαπολύονται από παντού για ξεπούλημα και του τελευταίου εν δυνάμει χώρου πρασίνου στους Άραβες, για ξεπούλημα της χώρας γενικά… Βέβαια, ως συνήθως, η ‘λεπτομέρεια’ περνά απαρατήρητη. Δεν ενδιαφέρει το γεγονός πως η πρόβλεψη αυτή αφορά το 30% του συγκεκριμένου χώρου. Δεν ενδιαφέρει το γεγονός πως πρόκειται για 5 δις δολάρια επενδύσεων και νέων θέσεων εργασίας. Δεν ενδιαφέρει το γεγονός πως ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες παγκοσμίως, ο Χοσέ Αθεμπίγιο, ισχυρίζεται πως ο χώρος αυτός ολόκληρος δεν μπορεί να φιλοξενήσει μόνο ένα πάρκο – το οποίο θα είναι τεραστίων διαστάσεων – καθώς δεν θα μπορεί να συντηρηθεί. Ξεπούλημα ψυχής και λόγου τελικά, στο βωμό του λαϊκισμού…

19/9/10

Obama: Επιστροφή στην πραγματικότητα


4η Νοεμβρίου, 2008, μία μέρα που θα μείνει στην ιστορία, η ώρα της αλλαγής, μεγάλες προσδοκίες για το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών και όλο τον κόσμο, ο πρώτος έγχρωμος Πρόεδρος των Η.Π.Α. εκλέγεται πανηγυρικά και γράφει ιστορία, ενθουσιασμός όχι μόνο εγχώρια αλλά και στην Ευρώπη, πλήθος κόσμου στην ομιλία στο Βερολίνο, μεγαλειώδεις τηλεθεάσεις τη μέρα της ορκωμοσίας, εικόνες από άλλες εποχές... Σε μία περίοδο έντονης απαξίωσης των πολιτικών και του ίδιου του πολιτικού συστήματος παγκοσμίως, μία περίοδο πληγωμένη μετά από τη διπλή διακυβέρνηση του George Bush, με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, χωρίς καμια σπουδαία μεταρρύθμιση στα εσωτερικά, ξαφνικά εμφανίζεται κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Που με κάποιο τρόπο, δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες σε όλους, όχι μόνο για αλλαγή της πολιτικής των Η.Π.Α στις εξωτερικές υποθέσεις, αλλά και για μία αναδιαμόρφωση των κανόνων και σχέσεων του διεθνούς πολιτικού συστήματος. Οι έντονες αυτές προσδοκίες που δημιουργήθηκαν στους περισσότερους, σίγουρα έχουν μία πολύπλευρη εξήγηση. Δεν απορρέουν μόνο από το πολιτικό πρόγραμμα του ίδιου του Obama, ο οποίος έδειξε από την αρχή όρεξη για καινοτομίες με δηλώσεις για αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ και κλείσιμο του Guantanamo. Απορρέουν επίσης από την ίδια του την υπόσταση. Κοινωνιολογικά και ψυχολογικά στο μυαλό των περισσοτέρων ψηφοφόρων αλλά και παρατηρητών εκτός των Η.Π.Α λειτούργησε ως εκπρόσωπος της μεγάλης αλλαγής, ως ένας έγχρωμος που με την εκλογή του θα σπάσει το κατεστημένο των λευκών, αναλαμβάνοντας το πιο σημαντικό αξίωμα στη χώρα αλλά και παγκοσμίως. Από μόνο του το γεγονός αυτό, υποσυνείδητα δημιούργησε σε όλους μεγαλύτερες προσδοκίες και ενθουσιασμό από το λογικό. Σε συνδυασμό βέβαια – γιατί δεν πρέπει να ακυρώνεται – με τη θέληση του ιδίου για πραγματικές και σημαντικές αλλαγές, οι οποίες βέβαια βρέθηκαν υπό το πρίσμα ενός μεγεθυντικού επικοινωνιακού φακού.

Ο Obama λοιπόν είχε επικοινωνιακά ένα μεγάλο 'συν', την ίδια του την ύπαρξη. Ένα 'συν' που όμως μπαίνοντας στη μάχη θα χάνονταν αμέσως, γιατί στην ρεαλιστική πολιτική πραγματικότητα, οι μέρες της στήριξης και του ενθουσιασμού εύκολα εξαφανίζονται, μπροστά στην άμεση πίεση για πράξεις και αποτελέσματα. Ο Obama είχε την τύχη και την ατυχία να βρεθεί στην εξουσία στη δυσκολότερη περίοδο για την οικονομία μετά το 1929. Με τον κόσμο να ζητά λύσεις στα θέματα της ανεργίας και της ανάπτυξης, λύσεις στα καθημερινά προβλήματα που τον αφορούν. Το κλείσιμο των φυλακών του Guantanamo, μία από τις πιο σημαντικές εκλογικές του υποσχέσεις δεν έχει ακόμα επιτευχθεί, με άγνωστη τη χρονική διάρκεια της υλοποίησής του. Τα αμερικανικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από το Ιράκ, αλλά πλήθυναν στο Αφγανιστάν, η μεγάλη μεταρρύθμιση για το σύστημα υγείας τελικά πέρασε, με αμφιλεγόμενες ακόμα αντιδράσεις από τους πολίτες των Η.Π.Α. Το μεγάλο όμως θέμα της οικονομίας παραμένει και ζητά λύσεις και μάλιστα άμεσες.

Είναι λοιπόν χαρακτηριστικός, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, ο τρόπος με τον οποίο από ήρωας και σωτήρας της ανθρωπότητας και μεταρρυθμιστής της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, μέσα σε ενάμιση χρόνο ο Obama μετατράπηκε σε έναν από όλους τους άλλους. Και σε 8 εβδομάδες από τώρα, στις εκλογές του Νοεμβρίου, είναι πολύ πιθανή η ήττα και η απώλεια της πλειοψηφίας στο Κογκρέσο. Τα στατιστικά δείχνουν πάντα ένα μέρος της αλήθειας. Με την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου, η δημόσια αποδοχή του έφτανε στο 68%, σήμερα 1 από τους 4 Αμερικάνους έχει αλλάξει γνώμη, με πιο χαρακτηριστικό και ενδιαφέρον το γεγονός πως η μεγαλύτερη αλλαγή έχει προκύψει στους λευκούς και υπό των 30 ετών ψηφοφόρους. Η αποδοχή του τρόπου με τον οποίο χειρίζεται την Προεδρία έχει πέσει στο 49%, την οικονομία στο 44% και τις εξωτερικές υποθέσεις στο 52%. Το φαινόμενο αυτό βέβαια είναι συνηθισμένο. Πιο συγκεκριμένα, και ο Reagan και ο Clinton αντιμετώπισαν τις ίδιες απώλειες κατά το μέσο της πρώτης θητείας τους, εξαιτίας κυρίως της μεγάλης ανεργίας. Σύμφωνα με το Λευκό Οίκο, τα λεγόμενα ‘mid-terms’ είναι πάντα δύσκολα για τους Προέδρους, ειδικότερα σε εποχές με περισσότερα προβλήματα.

Είναι πλέον εμφανές πως ο Obama αποχαιρετά τις μεγάλες προσδοκίες για μεταρρυθμίσεις στην ενεργειακή πολιτική, το περιβάλλον και τη μετανάστευση και συμβιβάζεται με τη σκληρή πραγματικότητα της οικονομίας. Όπως και ο ίδιος δήλωσε στο NBC News: ‘Νομίζω πως τα επόμενα δύο χρόνια θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο χρέος και το έλλειμμα’. Τελικά όμως, το μεγάλο ερώτημα παραμένει. Είναι ο Πρόεδρος των Η.Π.Α αυτός που πράγματι κυβερνά και διαμορφώνει τις πολιτικές σύμφωνα με τις δικές του προθέσεις; Μπορεί τόσο εύκολα να αλλάξει το κατεστημένο του οικονομικού συστήματος και τον τραπεζών, της πώλησης μεγάλων πακέτων στρατιωτικών εξοπλισμών, των πετρελαϊκών συμφερόντων, μόνο από την ‘καλή θέληση’ ενός; Μάλλον τελικά, το ερώτημα είναι ρητορικό.

17/9/10

Βαρκελώνη, η πόλη των αντιθέσεων



Barcino, ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα και έτσι ονομάστηκε από τους Ρωμαίους.












Πλατεία με τοίχους αλλοιωμένους από σφαίρες, μάρτυρας της ανεξίτηλα χαραγμένης δικτατορίας του Φράνκο.


















Gaudi, Casa Battlo, ένας must ημερήσιος περίπατος με οδηγό την αρχιτεκτονική του φαντασία.
















Πίσω από τη φημισμένη La Rambla, τα σκοτεινά στενάκια των μεταναστών είναι καλά κρυμμένα, έχει και αυτό τη γοητεία του.
















Και πάνω από όλα, μεσογειακός καθαρός ουρανός ...



Είναι η Βαρκελώνη, η πόλη των αντιθέσεων... Της σπουδαίας και μοντέρνας αρχιτεκτονικής, αλλά και των κρυμμένων σκουπιδότοπων πέρα από τους τουριστικούς πεζοδρόμους, των μεγαλόπρεπων πλουσίων περιπάτων αλλά και των καλά φυλαγμένων φτωχικών μονοπατιών ένα στενό παραπίσω, της έντονης τουριστικής ανάπτυξης αλλά και της έλλειψης ετοιμότητας των ντόπιων για αυτήν... Μίας πόλης που ξέρει τί θέλει και πού πάει, αλλά ίσως δεν ξέρει πώς... Μίας πόλης που σίγουρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μπορεί να σε κερδίσει...


15/9/10

Δύο πτυχία και ένα master


Εξαιρετικό άρθρο του Ο. Ιωάννου στο protagon.gr

«Δύο πτυχία, μεταπτυχιακό, τρεις γλώσσες για 640 ευρώ;» Αυτήν την ερώτηση έχουμε ακούσει και διαβάσει χιλιάδες φορές. Με στενοχωρεί η λογική της. Τα 640 ευρώ είναι μία ντροπή που αγγίζει τα όρια του πρόστυχου, όχι μόνο για τον πτυχιούχο αλλά για τον άνθρωπο. Δεν έχω περισσότερα δάκρυα για τα διδακτορικά και τα master από όσα έχω για την μάνα μου του δημοτικού. Αν πήρες τρία πτυχία για να χωρίζεις έτσι τους ανθρώπους, καλά θα κάνεις να τα επιστρέψεις... Οι όποιες –δίκαιες βέβαια- διεκδικήσεις σου, στην ουσία εξουδετερώνονται αυτόματα από αυτήν την διάκριση, η οποία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να βοηθάει στην εμπέδωση της θεωρίας ότι η ζωή είναι για τους μάγκες.

Έγινες μηχανικός για να είσαι μάγκας και να ζεις πιο άνετα; Σπούδασες φιλοσοφία για να έχεις καταναλωτική άπλα; Έμαθες τρεις γλώσσες μόνο για να βγάζεις τριπλάσια από έναν πωλητή σε πολυκατάστημα; Θεωρείς πως έχεις κουραστεί περισσότερο και σου αξίζει μία θέση πιο πάνω στην κερκίδα της κοινωνικής «καταξίωσης»; Ξέρω πως αρκετοί δεν το εννοούν έτσι, αλλά έτσι το διεκδικούν. Δεν υπάρχει τιμοκατάλογος αμοιβών ανάλογα με τα πανεπιστημιακά χρόνια –ούτε υποστηρίζω πως όλοι πρέπει να αμείβονται το ίδιο- και ο διαχωρισμός δεν είναι ανάμεσα σε τυχερούς και άτυχους, έξυπνους και «αργούς», αλλά ανάμεσα στην ηθική της προστασίας των ανυπεράσπιστων που γλιστράνε στη φτώχεια και την ανηθικότητα των 640 ευρώ, ανασφάλιστα.

Άσε που η ζωή έχει αποδείξει πως τα πτυχία δεν σε καθιστούν αυτόματα και ικανό ή ταλαντούχο να ασκήσεις δημιουργικά το επάγγελμα που διάλεξες. Αν αύριο ψηφιστεί ένας νόμος που θα δίνει 2.500 χιλιάρικα τον μήνα στα master και ο βασικός των «απαίδευτων» μείνει στα 640, πολλοί θα θεωρήσουν πως όλα είναι μια χαρά. Αλλά δεν είναι.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3780&reftab=37&t=%CE%94%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CF%84%CF%85%CF%87%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-master

14/9/10

Η τουρκική ισορροπία ...


Τουρκία, μία χώρα που ψάχνει συνεχώς την ισορροπία και την ταυτότητά της ανάμεσα στην κοσμική κεμαλική εξουσία του στρατού και τη θρησκευτική εξουσία του Ισλαμισμού. Μια χώρα ανάμεσα στην ισλαμική Ανατολή και τη Δύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνεχώς σε ένα σταυροδρόμι για το πού πραγματικά θέλει να πάει. Μία χώρα που πράγματι γνωρίζει τη γεω-στρατηγική σημαντικότητά της και ίσως τελικά οι κινήσεις αυτές της αβεβαιότητας να μην είναι τόσο τυχαίες.

Πλήρως αναγεννημένη και μεταρρυθμισμένη από την κοσμική ανακατάταξη που επήλθε επί Κεμάλ, αλλά και παραδοσιακά ισχυρά θρησκευόμενη, οι δύο αυτοί ολοκληρωτικά αντίθετοι πόλοι εξουσίας την φέρνουν συνεχώς να βρίσκεται πριν – ή υπό – το μετέωρο και αβέβαιο βήμα για την μετέπειτα πορεία της. Έχοντας υποστεί μέχρι τώρα τρία στρατιωτικά πραξικοπήματα, το πρώτο το 1960 κατά του Προέδρου Bayar και τα δύο επόμενα κατά του Προέδρου Demirel – το 1971 και το 1980 αντίστοιχα – και βρισκόμενη σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι για το μέλλον της ύπαρξης και τοποθέτησής της στο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό στερέωμα, ίσως το πρωϊνό που ξημέρωσε μετά την 12η Σεπτεμβρίου να αποδειχθεί για τους ιστορικούς του μέλλοντος ένα σημείο αναφοράς.

Θέματα στη λειτουργία της δικαιοσύνης, στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην ελευθερία του λόγου και δυσεπίλυτα πολιτικά προβλήματα όπως το Κουρδικό και το Κυπριακό, την εμποδίζουν προς το παρόν να πραγματοποιήσει έναν από τους σημαντικότερους (;) στόχους της σύγχρονης της ιστορίας – την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία μπλοκάρεται από όλα τα παραπάνω και περισσότερα προβλήματα. Η αποδοχή των νέων μέτρων από το 58% στο δημοψήφισμα που διεξήχθει στις 12 του Σεπτέμβρη δίνει ένα ισχυρό βήμα στην συντηρητική και ισλαμική κυβέρνηση Ερντογάν να δώσει μία σαφή κατεύθυνση στην πορεία της χώρας. Προβλέπει σημαντική μείωση των εξουσιών της δικαστικής εξουσίας και του στρατού, πράγμα που, αν υλοποιηθεί, θα γείρει την πλάστιγγα προς το ένα μέρος του διπόλου αυτού, πλησιάζοντας περισσότερο στην κατάκτηση του πρώτου κριτηρίου της Κοπεγχάγης, την σταθερότητα των θεσμών που εγγυώνται τη δημοκρατία.

Η πρώτη δήλωση του Ρετζέπ-Ταγίπ Ερντογάν έκανε λόγο για ˝νίκη της δημοκρατίας και ήττα των υποστηρικτών του πραξικοπήματος˝, δίνοντας το στίγμα της κυριαρχίας του κυβερνώντος κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Ο Μεχμέτ Αλί Σαχίν, Πρόεδρος της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης δήλωσε πως ˝η χώρα είναι από σήμερα πιο δημοκρατική˝, δείχνοντας το δρόμο για τη δημιουργία ενός νέου Συντάγματος. Ενδιαφέρον έχει να δούμε τις δηλώσεις Τζενγκίζ Ακτάρ, καθηγητή Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης: ˝Για να αντιληφθεί κανείς τη σημασία, πρέπει να συγκρίνει τις δύο περιπτώσεις. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το τέλος των στρατιωτικών επήλθε με μία ανοιχτή και μεγάλη κρίση στην Κύπρο. Στην περίπτωση της Τουρκίας, η διαδικασία αποστρατικοποίησης του καθεστώτος τελικά έγινε με μία κρίση χαμηλής έντασης και όχι με ανοιχτή αντιπαράθεση. Χρειάστηκαν 30 χρόνια για να ξεφορτωθούμε αυτές τις συνταγματικές τροποποιήσεις και τώρα αυτό που χρειάζεται είναι ένα νέο Σύνταγμα, το οποίο φέρνει πιο κοντά τη λαϊκή συναίνεση του ναι. Αυτή η χώρα δεν μπορεί να αποδώσει στον 21ο αιώνα με ένα αυταρχικό καθεστώς. Τώρα θα επιταγχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις για την ένταξη στην Ε.Ε., ενώ το νέο Σύνταγμα θα δώσει τη δυνατότητα στον Ερντογάν να λύσει προβλήματα στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική.˝
Αυτό που μένει να δούμε, είναι αν αυτή τη φορά η χώρα και η παρούσα ηγεσία της θα δείξουν την ανάλογη αποφασιστικότητα και θέληση για τη λήψη μίας συγκεκριμένης και σταθερής θεσμικής και πολιτικής πορείας για τη χώρα, η οποία ενδεχομένως σταδιακά να δώσει και λύσεις στα υπόλοιπα προβλήματα που αποτελούν τους ανασταλτικούς παράγοντες για το ένα βήμα παραπέρα.

13/9/10

Ακτιβισμός ... δήθεν!


Άκρως ενδιαφέρον άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη, δημοσιευμένο στο protagon.gr

Η τηλεόραση το σαββατοκύριακο ήταν γεμάτη από ακτιβιστές. Έτσι τους ανέφεραν οι ρεπόρτερ: ακτιβιστές! Η τηλεόρασή μας βέβαια δεν φημίζεται για την σωστή χρήση των λέξεων αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό. Ο ένας “ακτιβιστής” πέταξε ένα παπούτσι προς την μεριά του Έλληνα πρωθυπουργού και ο άλλος «ακτιβιστής», στο κέντρο της Νέας Υόρκης, έσκισε σελίδες από το Κοράνι και σκούπισε τα οπίσθια του. Ο ένας φώναζε “δεν θα μας πάρετε την Μακεδονία” και ο άλλος “δεν θα μας πάρετε τη Αμερική”. Και οι δύο βέβαια έκαναν το σώου τους για την τηλεόραση μόνο.

Ο Μακεδών είχε συνεννοηθεί με δημοσιογράφο του BBC στον οποίο μάλιστα το προηγούμενο βράδυ έκανε επίδειξη ρήψης παπουτσιού (!) αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι εκτός από πολιτικούς (δημοσιογράφους, συνδικαλιστές, διανοούμενους…) έχουμε και τους ακτιβιστές που μας αξίζουν. Ο Νεοϋορκέζος με την σειρά του, σε συνεργασία με τους καμεραμάν, έπαιζε κρυφτούλι με τις αστυνομικές περιπόλους και κάποια στιγμή κατάφερε και έδωσε την παράστασή του. Και μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι και να τον μαζέψουν το κακό είχε γίνει. Οι εικόνες με έναν αμερικανό που σκίζει το κοράνι και σκουπίζει τα οπίσθια του και τα παλιά του τα παπούτσια (εμμονή αυτοί οι «ακτιβιστές» με τα παπούτσια!), είχαν κάνει τον γύρο του κόσμου και είχαν ξεσηκώσει τα μουσουλμανικά πλήθη.

Τις συνέπειες της ανοησίας του θα τις μάθουμε τις επόμενες μέρες, τα συμπεράσματα όμως μπορούμε από τώρα να τα βγάλουμε. Η τηλεόραση σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης συνεχίζει να κάνει είδηση την γελοιότητα. Πολλές φορές την κατασκευάζει κιόλας αναμασώντας ηρωικές πράξεις του παρελθόντος. Γιατί μην μου πείτε ότι φανταζόταν ποτέ ο Αλ Ζάιντι - ο Ιρακινός δημοσιογράφος που πέταξε το παπούτσι του στο Μπους - ότι κάποτε θα τον αντέγραφε ένας «πατριώτης» που βλέπει οράματα ότι του παίρνουν την Μακεδονία και ότι δεν του διορίζουν την κόρη (εναλλάξ).

Kι εκεί που δεν είχαμε άραγε με τι να ασχοληθούμε ανά τον κόσμο, ένα παπούτσι γίνεται πρωταγωνιστής στην Ελλάδα, και μερικές σελίδες από το Κοράνι, ως υποκατάστατο από χαρτί τουαλέτας, στην Νέα Υόρκη! Ακτιβισμός - ένας όρος με τον οποίο δηλώνεται χαρακτηριστικά όχι τόσο η θεωρητική αντίληψη του ανθρώπου περί του κόσμου γύρω του, όσο η θέληση του να τον διαμορφώσει ανάλογα με τις επιθυμίες του “επί τω βέλτιστω”, με την ανάλογη δράση του. Αυτός είναι και ο λόγος που συνοδεύεται σχεδόν πάντα με μια ηθική εσωτερική παρόρμηση εθελοντισμού για εφαρμογή με ανάλογες πράξεις (δράσεις).

“Ηθική”, “εθελοντισμός”, “επί τω βέλτιστω”…

Άγνωστες λέξεις, έννοιες και αρχές οι οποίες χάνονται δυστυχώς κάποιες φορές, πίσω από την επιθυμία για την επιφάνεια κάποιου Έλληνα, Αμερικανού πολίτη - δεν έχει σημασία η εθνικότητα- ο οποίος απλά και μόνο θέλει να “φανεί”, για λίγο, μέσα από το πλήθος, το ζαλισμένο πλήθος, να πάρει τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν και που έχει την ψευδαίσθηση πως θα του δώσουν υπόσταση (άλλη μια έννοια που δεν κατανόησε ποτέ). Ξέροντας φυσικά, σε συνεννόηση συνήθως (!) πως ένας τεράστιος και λερωμένος μεγεθυντικός φακός που ονομάζεται τηλεόραση είναι εκεί για να τον βοηθήσει…

Και η παράσταση αρχίζει…

Το σκηνικό του κάθε “πρωταγωνιστή” μια ήδη τραυματισμένη κοινωνία στην κάθε περίπτωση, και όλη η “δράση” πατώντας επάνω σε καίρια ζητήματα, δημιουργώντας απρόσμενες συνέπειες που ούτε στο ελάχιστο μπορεί να τον απασχολούν, και το σημαντικότερο, αγνοώντας άλλη μια λέξη που πάντα είχε στις άγνωστες και που ο πραγματικός ακτιβισμός και όσοι τον υπηρετούν την έχουν πρώτη…

Ουσία….

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3776&reftab=37&t=%CE%91%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B4%CE%AD%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF-


12/9/10

Εκστρατεία ενάντια στο λιθοβολισμό της Sakineh Mohammadi Ashtiani


Η Sakineh Mohammadi Ashtiani είναι μία γυναίκα 43 ετών, μητέρα δύο παιδιών ηλικίας 16 και 20 ετών. Η γυναίκα αυτή έχει καταδικαστεί από το ιρανικό δικαστήριο σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου, λόγω διάπραξης μοιχείας. Τα δύο της παιδιά και ο δικηγόρος της οικογένειας κάνουν ό,τι μπορούν για να ανατρέψουν την απόφαση αυτή του Δικαστηρίου. Η Sakineh βρίσκεται αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φυλακή και περιμένει τη θανάτωση της. Άραγε τι θρησκεία και ποιός Θεός είναι αυτός που αποφασίζει την στιγνή θανάτωση ενός ανθρωπίνου όντος;

http://www.youtube.com/watch?v=puCbXg2mke4&feature=player_embedded

Εκστρατεία κατά του λιθοβολισμού της Sakineh Mohammadi Ashtiani:

http://stopstonningnow.com/SakineMA/Sakin476.php?nr=58070028&lang=en

Facebook Group: Save Sakineh Mohammadi Ashtiani Campaign

11/9/10

9/11: Η μέρα που άλλαξε την σκέψη μας...


Ένατη επέτειος σήμερα του μεγαλύτερου εως τώρα τρομοκρατικού χτυπήματος που συγκλόνισε την ανθρωπότητα το πρωϊνό της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001. Πάνω κάτω όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε με ποιο τρόπο συνέβη και ποια ήταν τα αποτελέσματα και οι συνέπειές του, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Θα μπορούσαμε εύκολα να το χαρακτηρίσουμε ως το γεγονός που σημάδεψε την έναρξη μίας νέας και διακριτής εποχής. Την έναρξη ενός διαφορετικού και πιο σύγχρονου είδους πολέμου – μεταξύ Δυτικού κόσμου και Ισλάμ, μεταξύ του Ισλαμισμού και του Δυτικού Ιμπεριαλισμού. Ή μήπως όχι...;

Είναι από αυτά τα γεγονότα που δεν μπορούν να αφήσουν κανένα αδιάφορο, οπουδήποτε και να βρίσκεται. Άλλωστε σημάδεψε και δημιούργησε αλυσιδωτές συνέπειες, όχι μόνο στις Η.Π.Α, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, σε κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά αλλά και στρατιωτικά πλαίσια. Πόλεμος στο Αφγανιστάν εναντίον της τρομοκρατίας, αντι-τρομοκρατικοί νόμοι σε Η.Π.Α και χώρες του Δυτικού κόσμου με σημαντικές προβλέψεις για μείωση και περιορισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προσωπικών ελευθεριών, ένα ατέρμονο κυνηγητό της θρησκευτικής τρομοκρατίας και των εκφραστών της σε όλη την υφήλιο, ατελείωτος εκφοβισμός και τρομολαγνία...

Την σκοπιά αυτή την έχουμε δει και ακούσει εκατομμύρια φορές... Άλλωστε δεν είχαμε και άλλη επιλογή, πώς να ξεφύγεις από την καθημερινή εγκεφαλική πλύση των ΜΜΕ περί τρομοκρατίας και κυνηγητού για την απόδοση δικαιοσύνης – τι να πουν δηλαδή και οι πολίτες των Η.Π.Α που ήταν και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και παθόντες. Υπάρχει όμως και μία άλλη σκοπιά, μία σκοπιά – που μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μία πολύ πετυχημένη παγκόσμια συνομωσία – όρος που όμως δεν μας εκφράζει καθώς υποσείδητα παραπέμπει σε έναν ωχαδερφισμό του ‘αποκλείεται, μάλλον θα είναι έτσι όπως μας τα λένε...’ Υπάρχει όμως, και όχι σαν αιωρούμενη συνομωσία αλλά σαν μία καλά βασισμένη σε επιχειρήματα και στοιχεία εξήγηση του χτυπήματος αυτού: επιχειρηματικές σχέσεις των οικογενειών Μπους και Μπιν Λάντεν, άμεσες πολιτικές σκοπιμότητες για αναζήτηση μίας καλής και ισχυρής αφορμής για το πέρασμα του νέου αντι-τρομοκρατικού νόμου στο Κογκρέσο και σίγουρα οι αεί παρούσες οικονομικές – πετρελαϊκές βλέψεις στην Ανατολή...

Είναι από τα ζητήματα που ενδεχομένως ποτέ στην ιστορία δεν θα βρει λύση. Ίσως περάσει στην ιστορική αιωνιότητα ως επράχθη, ως ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα της σύγχρονης τρομοκρατίας. Η δικαιοσύνη μίλησε άλλωστε. Η επίσημη επιτροπή της 11/9 απεφάνθη, υπό συγκεκριμένους όρους που είχε θέσει ο Πρόεδρος Μπους βέβαια... Και ο πρώην διευθυντής της CIA, Louis Freeh έδωσε τη δική του σκοπιά: Υπήρξε μία κάλυψη από την Επιτροπή της 9/11”. Ανώτερο στέλεχος της Επιτροπής επίσης, ο John Farmer, δήλωσε: “Υπήρξε συμφωνία να μην λεχθεί η αλήθεια για το τί συνέβει. Οι κασέτες λένε μία ριζικά διαφορετική ιστορία από αυτή που ελέχθη σε εμάς και το κοινό”.

Η γραμμή της ισορροπίας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην ατελείωτη συνωμοσιολογία και την παντελή απώλεια προβληματισμού. Μία δεκτικότητα σε ο,τιδήποτε συμβαίνει απλά βυθίζει σε στασιμότητα την υπάρχουσα κατάσταση. Αυτό είναι το σίγουρο. Η εύκολη λύση είναι η προσοχή στην καθημερινότητά μου, χωρίς να με ενδιαφέρει τη συνέβη εδώ και εκεί, εγώ καλά δεν είμαι; Η ύπαρξη και η ανάγκη για ένα βαθύτερο ‘γιατί’ ίσως να μη φέρει άμεσα πρακτικά και χειροπιαστά αποτελέσματα, μπορεί να μην ξεσκεπάσει καλυμμένες ιστορίες, ένα είναι όμως σίγουρο: αυτό που μπορεί να κάνει, είναι να κρατά ψυχή και πνεύμα σε εγρήγορση. Και αυτό από μόνο του ίσως είναι το πιο σημαντικό...

Πηγές προς αναζήτηση:

http://www.zeitgeistmovie.com/

http://world911truth.org/